ΤΟ ΟΡΑΜΑ
&
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ

Όταν ήμουν 15 χρονών, ενώ διαλογιζόμουν, μου ήρθε ένα όραμα. Πνιγόμουν σε μία λίμνη της οποίας η επιφάνεια ήταν παγωμένη, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να βγω από αυτή. Μέχρι που κάποιος έσπασε με δύναμη τον πάγο και με τράβηξε έξω στο γρασίδι. Άρχισα να παίρνω απεγνωσμένα ανάσες και να φτύνω νερό και όταν συνήλθα κοίταξα ψηλά για να δω ποιός με έσωσε. Ήμουν εγώ. Εγώ αλλά μεγαλύτερη. Σοφότερη. Πιο γαλήνια και ήρεμη. Πιο δυνατή. Πιο αγαπητική. Σηκώθηκα πάνω και με θαυμασμό κοίταζα τον σωτήρα μου ενώ εκείνη, δυνατή και γειωμένη, με κοίταζε με αγάπη. Πίσω της υπήρχε ένα δάσος το οποίο στο όραμα μου ονομαζόταν το “δάσος της αγάπης”. Αυτή η εκδοχή του εαυτού μου ζούσε εκεί. Ο 15χρονος εαυτός μου δεν κατάλαβε τι ήταν αυτό το όραμα αλλά λίγα χρόνια μετά, συνειδητοποίησε πως του είχε φανερωθεί μια προφητεία. 

 

Λίγα χρόνια μετά, όταν βρήκα τον εαυτό μου να πνίγεται σε έναν μαύρο βούρκο, ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου να επιβιώσω από αυτό. Η αυτοεκτίμηση μου ήταν στα τάρταρα και ένιωθα πως έπρεπε να αυτοθυσιαστώ για να σώσω αυτούς που αγαπώ, και όσο πιο πολύ θυσίαζα εμένα, τόσο πιο πολύ βυθιζόμουν στον “βούρκο”. Την κατάθλιψη. Βρισκόμουν σε έναν συνεχή πόλεμο με τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Χρησιμοποιούσα το φαγητό για να με τιμωρώ, με αποτέλεσμα για τρία χρόνια να έχω binge eating disorder και κάποια στιγμή και ανορεξία, και αισθανόμουν πως δεν ήθελα να βρίσκομαι ούτε μέσα στο σώμα μου, ούτε μέσα στο μυαλό μου. Το δε μυαλό μου πολλά ψέματα μου έλεγε τότε… Οι σκέψεις μου ήταν δηλητήριο. Ήθελαν να με σκοτώσουν. Και κάποια στιγμή ένα κομμάτι μου τις πίστεψε. Νομίζοντας πως ο μόνος τρόπος για να σωθώ από την κατάθλιψη, τον βαθύ αυτόν πόνο, ήταν να πεθάνω εγώ η ίδια.  

 

Ένα άλλο μου κομμάτι όμως μου είπε “Έλα. Πάμε να βγούμε από αυτό. Μαζί. Δεν μπορώ να σε αφήσω να υποφέρεις.”

 

Και έτσι ξεκίνησα ένα ταξίδι αναζήτησης βοήθειας. Άλλαξα έξι ψυχολόγους και ψυχιάτρους μα κανένας δεν ένιωθα πως με κάλυπτε, κανένας δεν κάλυπτε μια συγκεκριμένη ανάγκη μου. Μια ανάγκη που τότε δεν ήξερα καν πως είχα, δεν ήξερα τι ήταν, απλά ήξερα πως δεν καλυπτόταν. Οπότε συνέχισα να ψάχνω μέχρι που τον βρήκα. Τον θεραπευτή που μου κάλυψε την ανάγκη αυτή, την ανάγκη για σοφία και πνευματικότητα. Μέσω των συνεδριών μας άρχισα να βλέπω τον κόσμο πολύ διαφορετικά. Και πέρα από τον κόσμο, άρχισε να αλλάζει και το πως βλέπω τον εαυτό μου. Συνειδητοποίησα ποιές ήταν οι ευθύνες που μου αναλογούσαν και ποιές όχι. Άρχισα να αποκτώ εργαλεία αυτοβοήθειας. Να με εκτιμώ περισσότερο. Μάζευα ταπεινά όση περισσότερη σοφία μπορούσα την οποία άρχισα να μεταδίδω σε αυτούς που αγαπώ για να βοηθήσω και τους ίδιους. 

 

Μια μέρα με πήρα από το χεράκι και με έβγαλα από τον βούρκο. Πως; Με ότι σοφία είχα μαζέψει από τις συνεδρίες, με ευγνωμοσύνη και διαλογισμό. Κάθε μέρα έκανα ασκήσεις ευγνωμοσύνης με την πρόθεση να επαναπρογραμματίσω τον εγκέφαλο μου να επικεντρώνεται στις ευλογίες και τα αγαθά που ήδη έχω στην ζωή μου. Πρωί και βράδυ έκανα διαλογισμό για να έρθω στο παρόν και να μάθω να γίνομαι παρατηρητής των σκέψεων μου, αντί να ταυτίζομαι με αυτές.

 

Σε δύο βδομάδες θεραπεύτηκα από την κατάθλιψη τριών ετών. 

 

Ήταν τόσο απλό; Και τότε το είδα. Είδα εκείνο το κομμάτι μου που με έβγαλε από τον βούρκο. Ενώ εγώ αντιστεκόμουν εκείνο έμεινε δυνατό και σταθερό στο να με σώσει. Ο ήδη θεραπευμένος εαυτός μου. Τον είχα πάντα μέσα μου. Εκείνος ήξερε ποιος θεραπευτής θα με βοηθούσε πραγματικά, ήξερε πως να με θεραπεύσει από την κατάθλιψη, ήξερε πως να με κάνει να θεραπεύσω τον εαυτό μου. Τον είχα πάντα μέσα μου. 

 

Το όραμα που είχα δει στα 15 μου, ήταν προφητεία. 

 

Στην τελευταία μου συνεδρία με αυτόν τον θεραπευτή, βιώνοντας την απουσία του, βίωσα πένθος. Εκείνος μου είπε “Ξέρεις Σύλβια, γνωρίζω έναν καλύτερο θεραπευτή από μένα.” με δυσπιστία και θυμό τον ρώτησα ποιόν, και εκείνος μου είπε “τον έχω μπροστά μου”. Τότε δεν το πίστευα, αλλά εμπιστεύτηκα πως για να το λέει αυτός, ίσως και να σημαίνει πως έχω ότι χρειάζομαι για να βοηθήσω τον εαυτό μου χωρίς εκείνον.

 

Μετά τις συνεδρίες μας αποφάσισα πως αυτό που βίωσα ήθελα να βοηθήσω κι άλλους ανθρώπους να το βιώσουν. Σπούδασα ψυχολογία στο ICPS-College for Humanistic Sciences και έπειτα ακολούθησα την καρδιά μου όταν με οδήγησε στο να εξερευνήσω το Life Coaching. Τότε δεν ήξερα τι ήταν αλλά εμπιστεύτηκα το ένστικτο μου όταν μου έλεγε πως εκεί πέρα θα βρω το εργαλείο που θα με κάνει την θεραπεύτρια που θέλω να γίνω. ‘Ετσι και έγινε. Ξεκίνησα το ταξίδι μου στην ΕΕΘΕΨΥ- Ελληνική Εταιρία Θετικής Ψυχολογίας, στο πρόγραμμα του Positive Integrative Coaching. Και το βρήκα. Όλη την γνώση και τα εργαλεία που τότε είχα ανάγκη να πάρω για να ξεκινήσω να κάνω συνεδρίες με τον τρόπο που είναι σε συμφωνία με το ποιά είμαι και το πως θέλω να βοηθάω. 

 

Πρόθεση μου είναι να σε φέρω σε επαφή με το κομμάτι σου που είναι ήδη αυτό που εσύ θες να γίνεις. Το κομμάτι σου που έχει ήδη θεραπευτεί. Το κομμάτι σου που ξέρει την αξία του, εκτιμά τον εαυτό του και αγαπά τον ίδιο αλλά και τον κόσμο γύρω του. Πρόθεση μου είναι να σε βοηθήσω να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Να σε βοηθήσω να πας εκεί που θες να πας. Να ζήσεις μια ζωή ευτυχισμένος και ελεύθερος.

 

Ποιός θες να είσαι; Πως θες να ζεις; Φαντάσου το. Με όση λεπτομέρεια θες. Μπορείς και το κάνεις γιατί είσαι ΗΔΗ έτσι ! 

 

Χεράκι-χεράκι ας οδεύσουμε μαζί προς τα εκεί.  

 

Προς το Δάσος της Αγάπης.